Ik hoef niemand te vertellen dat Margareth Atwood een briljante schrijfster is. Haar romans zijn een genot om te lezen, alhoewel ze vaak een wat duistere invalshoek hebben. Denk maar aan The Handmaid’s Tale en Alias Grace, beide succesvol verfilmd als tv-serie.
Dit is een veel luchtiger onderwerp, een moderne variant op Shakespeare’s The Tempest waar ‘wraak’ en ‘samenzweringen’ centraal staan, maar wel op een onderhoudende en humorvolle manier.
Felix, een aan de kant gezette theaterregisseur zint op wraak. Hij neemt na een rustperiode een baan in een gevangenis, weliswaar zwaar onder zijn niveau, waar hij De Storm van Shakespeare op wil voeren met gevangenen als acteurs. Zijn uiteindelijke doel is anders: wraak nemen op de kerels die hem zonder consideratie voor zijn succesvolle carrière aan de kant hebben gezet. Zijn overleden dochter, die net als het personage uit het toneelstuk Miranda heet, laat hem niet los. Ze verschijnt aan hem in een soort geestgedaante. Heel erg Shakesperiaans.
Met hulp van onder anderen Wonderboy, 8Handz, Red Coyote en niet te vergeten Anne-Marie, een danseres en actrice, smeedt hij in het geheim een briljant plan om zijn antagonisten een hak te zetten.
Felix is een menselijke personage, ik snapte zijn gevoelens helemaal. En de gevangenen zijn zonder uitzondering raak getypeerd: kerels met hun fouten maar met een gouden hart.
Al met al, heel leesbaar ook als je nog nooit een stuk van Shakespeare hebt gezien. Een mooi eerbetoon aan de Bard!
Dit boek verscheen in de Hogarth Shakespeare-serie, hervertellingen van zijn werk door bekende Engelstalige schrijvers.
Laten we even aannemen dat Ariel op een bepaalde manier wel echt is,’ zegt Felix. Hij is blij: ze zijn eindelijk aan het praten. ‘Stel dat je nog nooit van dit toneelstuk hebt gehoord en dat wat ik jullie net over Ariel heb verteld het enige is wat jullie over hem weten. Wat voor soort wezen heb ik net beschreven?’
Gemompel. ‘Een soort superheld,’ zegt Been. ‘Superman. Of de Fantastic Four. Alleen heeft Prospero het kryptoniet of zoiets, dus hij heeft hem in zijn macht.
‘Een soort Star Trek,’ zegt Pieleman. ‘Het is een buitentenaards wezen, misschien heeft hij een ongeluk gehad met ruimteschip en is hij hier op Aarde terechtgekomen. En zit hij hier gevangen. Hij wil hier weg, hij wil weer terug naar zijn planeet of zo, net als in E.T., weten jullie nog wel? Zoiets kan hij best zijn.’
‘Hij moet doen wat Prospero zegt want dan zal Prospero hem helpen om weer terug te gaan.’ Dat is 8Handz. ‘Hij moet zijn vrijheid verdienen.’
‘En dan kan hij weer terug naar zijn eigen volk,’ zegt Rode Coyote.
Instemmend gemompel. Dat is allemaal heel logisch!
Een buitenaards wezen! Veel beter dan een toverfee.
Citaat pagina 122-123, vertaler Lidwien Biekmann
Iets soortgelijks?
Jeanette Winterson – Het gat in de tijd
Tad Williams – Calibans uur
Peter Greenaway, regisseur – Prospero’s Books
Loreena McKennitt, zangeres – Prospero’s Speech op het album The mask and the mirror
STUKGELEZEN 